top of page
Yazarın fotoğrafıMerve Ergenç

Ameliyat Günü!

Başlığı atarken bir an duraksadım. Zaman hızlı geçiyor, ameliyatın üzerinden 1 aydan fazla zaman geçmiş. Yazmaya ancak ilk kemoterapimi aldıktan sonra cesaret edebilmişim. İnsanın başına gelince algıları değişiyor sanırım. Tüm bunları yazarken, yaşarken bir haftadır da suratımıza tokat gibi çarpan deprem ile karşı karşıya kalınca insanın her şeyi sorgulayası geliyor… Ama deprem bambaşka bir konu, onu farklı platformlarda yönetmeye ve takip etmeye devam… (Odaklanmakta zorlanan bir ben…)

Eveet, meme kanseri günlüğüm… Kontrol, ultrason, biyopsi, MR derken ameliyat gününe karar vermiştik. O haftasonu yılbaşı etkinliği vardı şirketin, gitmemek kötü hissettirmişti… Şimdi bakınca ne kadar da önemsiz geliyor her şey…

Ameliyattan hemen önce 2 yaşımdaki kızımın ateşlendiğinden bahsetmiştim, son günü maske ile geçirmiştik. Sanırım her şeyden çok, ona bir şeyleri anlatırken ya da uzak kalmak zorunda olduğumda zorlanıyorum. Çocuğuna bir şeyleri anlatmaya çalışırken korkutmadan, üzmeden ama anlayabileceği şeffaflıkta anlatmaya çalışanlar el kaldırsın 🙋🏻‍♀️ Peki ya bunu başardığını sananlar? 🙋🏻‍♀️ Dünyaları o kadar farklı, gözlemleri o kadar güçlü, duyguları o kadar yoğun ki… Burada başardığımı sandığım kısımlara da sonra geleceğim… Ameliyat gününe bir türlü gelemedim.

Hadi geleyim, gece 12 den sonra bir şey yemek içmek yok zaten, sabah kalktım bir güzel duşumu aldım, fönümü çektim (evet fön çektim, o saçlar ameliyat sonrası çok rahatsız ediyor, rahat toplayamıyorsun :/) ve ameliyat çantamı da alıp hastanenin yoluna düştük.

Meme ameliyatında t-shirt vb kıyafetleri giyip çıkarmak zor zanaat, mümkünse ameliyat çantanızda gömlek şeklinde giyilebilen, iki parçalı ve 1 beden büyük pijama takımı bulundurun.

Ameliyat için hazırladığım çantada neler vardı bir hatırlayayım:

  1. 2 çift gömlek pijama takımı

  2. Pofidik sabahlık

  3. Panduf

  4. Kitap <hiç okuyamadım>

  5. Saç örgüsü için toka

  6. Şarj aleti

Erken çıktığımız için sabah trafiğine yakalanmadık ama ara sokaklar hep beni benden alıyor. Amerikan Hastanesi’ne giden son dönemeçte araba bozulmuş, indik hasta kaydı yaptırmak için iki sokak öteden yürümeye başladık, hastaneye girdik kaydımızı yaptırdık ve odaya çıktık.

Odaya çıktıktan sonra beklemeye başladık, beklemek kötü, olsun bitsinciyim ben, beklemek bana göre değil. En son doğumda ameliyata almışlardı acil sezeryan diye oradan aklımda kalmış ojelerimi çıkarayım mı diye hemşireye sordum, artık çıkarmanıza gerek yok herhangi bir sorun olmaz dedi, ben de ojelerimi yenilemeye başladım. Gözümün önüne geldikçe gülüyorum hala, ojelerimi yenilerken doktorum girdi içeri, bir hasta yatağında bağdaş kurup ojesini süren bana bir ellerime bakıp hazırlanıyoruz iyi o zaman dedi. Dedim daha saçlarımı öreceğiz ne kadarım var 🙂 Birazdan alacağız dedi, ben ameliyat önlüğünü giydim. Bu arada ailemiz de kalabalık, çok da bağlıyız ne mutlu, gelen giden çok oldu, sohbet ederken de zaman geçti tabi. Refakatçi olarak yengem (ailemizin uzman ve şahane refakatçisi <3) kalacaktı, giyindikten sonra odaya bir anda hemşireler geldi, yengem bir yandan saçımı örüyor bir yandan hemşireleri dinliyor, curcunalı bir andı, bir de ameliyata giderken bir fotoğraf var, başımda 8 kişi, özel selfieler falan çekiyoruz hasta bakıcılarımızdan rica edip ❤ Canım ailem, nasıl gittim nasıl döndüm anlamadım 🙂 Ben sayenizde sakindim ama sizin öyle olmadığınızı da çok iyi biliyorum, iyi ki varsınız.

Saçlarınız uzunsa ameliyat sonrası rahat dinlenebilmek için saçlarınızı ikiye ayırıp örmeyi tercih edebilirsiniz, hem terletmiyor hem de zar zor dönüp dururken saçlarımı da şöyle bir kenara çekebilseydim diye hayıflanmadan rahat rahat uyuyor ve/veya dinleniyorsunuz. (Tip için yenguşa teşekkürler <3)

Evet ameliyat için asansöre bindim, aşağıya da indim, ama ameliyata girmem yarım saatten fazla sürdü. Aşağısı zaten ana baba günüydü, beni koyacak yer bulamadılar, sonrasında bir yer boşaldı diye seslendiler, çocuklar için bekleme odasıymış, her yerde minnie ler, mickie ler etrafım walt disney 🙂 Açıkçası biraz gergindim, renkli bir odada olmak iyi gelmişti, onları incelerken de zaman geçti, bence yetişkinler için de özellikle ameliyat öncesi ve sonrası bu tarz odalar hazırlanmalı 🙂 Ben odaya geçtikten sonra doktorumun sesini duydum, nerede benim hastam diyordu, doktorlarda pazar yerinde gibi hissetmişler midir o gün merak ediyorum 🙂 Çocuk odasında dediklerinde şaşırdı, sizi burada beklemiyordum dedi gülümseyerek, ben de beklemiyordum dedim. Hangi memeden işlem yapacağına dair işaretlemeler yaptı, bana kısaca ameliyatta beni nelerin beklediğini özetledi. Meme dokusunun bir kısmının da alınabileceğini, hatta kahverengi bölgeye yakın olduğu için oradan da doku alınması gerekebileceğini söyledi. Bunun dışında lenf nodlarından örnek alınacağını, bunu yaparken bir boya kullanacaklarını ve bu boyanın vücuttan idrarla atılacağı için bir iki gün renkli idrarın normal olacağını söyledi. İki kesi olacaktı bir memede bir de kol altında. Evet bende ameliyat öncesi süreç netti, şimdi hadi ameliyata girelimdi. Ama olmadı biraz daha beklemek durumunda kaldık.

Ameliyat sonrası, ihtiyacınız olan herhangi bir sağlık işlemi sürecinde, işlem yapılan taraftan müdahale edilmemesi gerekiyor, aksi takdirde enfeksiyon gibi riskler oluşabiliyormuş. Dolayısıyla basit operasyonlar öncesinde bile sorulan “sürekli kullandığınız ilaç veya aldığınız tedaviniz var mı” sorusuna ameliyatınızla ilgili bilgiyi verin ve ameliyat olduğunuz tarafın koluna buradan işlem yapılmayacaktır ibaresini barındıran bilekliği isteyin.

Hemşire damar yolu açmak için geldi (daha önceki tecrübelerim henüz odadayken sakinleştirici bir şeyler yapılması yönündeydi, burada böyle olmadı) denedi bir iki kere başarısız olunca başka bir hemşire geldi, sonunda bir şekilde taktılar, o süreç biraz germedi değil ama sonuçta damar yolu açılmıştı. Sonrasında ameliyat odasına geçtik, herkes hazırlanıyordu, anestezistim şimdi ilacı vereceğiz dedi, 10 a kadar saysam mı diye düşünemeden gözlerimi “Güneş açmış mıııı, yağmur düşmüş müüüü, dön bak dünyayaaaaa” şarkısını mırıldanırken açtım. Ameliyattan sonra beni biraz ısıttılar sonra da odama çıkardılar. Ansansörde hala aynı şarkıyı mırıldanıyordum, kapılar açıldı karşımda canım ailem ❤

Ameliyat sonrasında çeşitli ilaçlar verdikleri için ağrı sızı çok hissetmedim, akşam üstü pijamalarımı giyebilecek kadar iyiydim ve tek başıma tuvalete gidebilecek kadar, ama yine de acele edilmesi gereken bir süreç değil, ağırdan alın derim, kendinizi zorlamayın.

Ameliyat sonrası da gelen giden çok oldu ama hep ikişer kişi olacak şekilde kendi kendine organize olan bir muhteşem çevre içindeyim, iyi ki varsınız, iyi ki geldiniz ❤

Eğer kalabalıksanız refakatçinizden odada bulunan kişi sayısının 2-3 ü geçmemesi konusunda destek olmasını isteyebilirsiniz

Uyan, hazırlan, git, koştur, bekle, sohbet muhabbet, dinlenme derken günü kapatıyorduk tam ki günün süprizi geldi yenguştan ❤ Telefon çaldı, telefonun ucunda Sinan Kaynakçı… Bütün gün “Dön bak dünyayaaaa…” diye sayıklayan bana “Geçmiş olsun Merve” diyor 🙂 Gece bir Pinhani sürprizi ile son buluyor. Hiçbir şeyim normal olmadı benim kabul ediyorum ama bu da ayrı bir seviye olarak kayıtlara geçsin diyorum 🙂

Ameliyat ile ilgili olarak hazırlanmakla ilgili söyleyebileceğim bir şey var mı diye düşündüğümde, herkesin başa çıkma yöntemi farklı, kalabalık olmak, yalnız kalmak, sessiz olmak, oje sürmek, şarkı söylemek ya da uyumak… Benim kullandığım yöntem bana “o an” ne iyi geliyorsa onu yapmak ve gerisi ile endişeleri bir kenara koyup akışına bırakmak oluyor.

Ameliyat sonrası pataloji sonuçları ve iyileşme süreci ile devam edeceğimi düşünüyorum. Güneş açmış mı, yağmur düşmüş mü, dön bak dünyaya…

Sevgiyle kalın…

Merve Ergenç

6 görüntüleme0 yorum

Son Yazılar

Hepsini Gör

Adios Kemo!

Comments


bottom of page